เขียนถึงแม่เรา

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ตั้งแต่จำความได้  ผมเติบโตมาอยากได้อะไรผมก็ขอผู้หญิงคนนี้มาตลอด  เรียกได้ว่าเป็นลูกคนหนึ่งที่ชอบเอาแต่ใจมาก ชอบทำอะไรแผลง ๆ มีความคิดไม่เหมือนคนอื่น  ทำให้แม่ปวดขมับได้ตลอดเวลาและสม่ำเสมอแต่ก่อนผมก็เป็นลูกคนสุดท้องนะ  เพราะผมกับน้องชายคนเล็กอายุห่างกันมาก  ซึ่งอาจจะเรียกได้ว่าผมโดนตามใจมาตั้งแต่เด็ก  ไม่ได้อะไรก็ดื้อสุดชีวิตดีนะที่ไม่โดนจับขี้เถ้ายัดปากยังโตมาได้จนทุก ววันนี้ 

เรื่องความดื้อความซนของผมมีมาตั้งแต่จำความได้  เกเรก็เท่านั้น  ในช่วงที่เป็นเด็กเด็กคนอื่น ๆ อาจพากันเล่นเกมส์ ดูทีวี  ดูการ์ตูนอยู่ที่บ้าน  แต่ผมชอบตามพี่ที่อยู่ข้างบ้านออกไปเล่นไพ่  ชักชวนกันโขมยผลไม้ตามสวน ดีนะที่ผมไม่ติดการพนันจนเป็นนิสัยถ้ายังติดเล่นไพ่จนโตละก็ทุกวันนี้อาจ เป็นผีพนันทำที่บ้านวอดวายก็อาจเป็นได้  อาจจะเห็นว่าเป็นการซุกซนแบบเด็ก ๆ แต่ตอนเด็ก ๆ ผมนำความเดือนร้อนมาให้พ่อกับแม่เสมอเลย  ขอบคุณนะครับพ่อแม่ที่เลี้ยงดูผมมาไม่ว่าผมจะเป็นอย่างไร

ขอบคุณที่อดทนกับผม  จนทุกวันนี้ผมก็พึ่งเข้าใจและพยายามทำตัวดีขึ้นไม่ติดเอานิสัยช่วงเป็นเด็กออกมาเดินหน้าสู่โลกของผู้ใหญ่ที่ดี

ทุกทีที่ผมทำความผิดกลับมา  คาดว่าเลยว่าแม่รู้นี่โดนด่ายับแน่ ๆ แต่แม่จะพูดกับผมเพียงประโยคสองประโยค  ทั้งที่ความจริงก็อยากให้แม่ด่าให้สมกับที่ทำเรื่องร้าย ๆ มา อยากถูกลงโทษว่ากล่าวตักเตือนหนัก ๆ เหมือนครอบครัวอื่น แต่แม่จะพูดน้อยมาก  อย่างครั้งหนึ่งแม่ก็บอกกับผมเพียงว่า"ไม่เคยสอนลูกให้เป็นอย่างนี้  ไม่เคยสอนลูกให้ทำแบบนี้"

แล้วก็ปล่อยผมไว้กับความเงียบ  รู้มาตลอดว่าแม่ชอบเครียดกับผมมาก  เพราะไม่มีอะไรที่ทำให้แม่ได้สมหวังเหมือนอย่างพี่ชายคนโต  แต่การไม่ด่าโวยวายมากมายก็เป็นสิ่งที่ดี  นั่นทำให้ผมกลับมาคิดและทบทวนแก้ไข  จะทำอะไรคิดให้มาก ๆ ก่อนทำ  ทำแล้วแม่เสียใจมันก็ไม่ควร

12 สิงหาคม  พอวันแม่ทีไร  วันหยุดนี้จะไปเที่ยวกับแม่ตลอดถ้าผมอยู่บ้าน  ครอบครัวเราที่บ้านไม่ค่อยพูดคุยกัน  พ่อกับแม่ทำงานหนักมากช่วงที่ผมเรียนประถมจนมัธยมต้น  พ่อกับแม่จะไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่กับบ้านเลย  ไม่รู้สินะช่วงเวลาที่ขาดหาย  ทำให้ความสัมพันธ์มันดูห่าง ๆ ออกไปแต่ผมก็รู้ว่าครอบครัวเรารักกันดี  แม้ไม่ต้องเอ่ยออกมา 

ครั้งหนึ่งนะทำที่ผมจำได้ในงานวันแม่ของโรงเรียนเขาจัดงาน ให้นักเรียนนำแม่มาไหว้และทำกิจกรรมวันแม่  ตอนนั้นก็มีผมคนหนึ่งที่โดนหางเลขกะเขาแล้วก็ต้องกราบมอบดอกมะลิให้แม่ในวัน งาน  ตามความคิดทีแรกผมคิดว่าก็คงไม่มีอะไรมากมายนักหรอก ไหว้ ๆ เสร็จแล้วก็เลิกกลับบ้าน แต่พอเอาเข้าจริง ๆ การกราบเท้าแม่โดยใช้ดอกมะลิ (ตอนนั้นผมหาดอกมะลิไม่ได้
ด้วยสิเอาดอกพุทซ้อนไปไหว้แม่แทนเฉยเลย) ก้มกราบลงไปผมก็ขนลุกซู่น้ำตาก็ไหลออกมาเอง  แม่ผมก็ตัวสั่นน้ำตาคลอเบ้า  นั่นเป็นครั้งแรกด้วยมั้งที่ผมกราบเท้าแม่  จนเป็นแรงบันดาลใจให้ผมอยากกราบเท้าท่านทุกปี ๆ เป็นสิ่งแสดงความรักอย่างเดียวที่ผมทำได้

พอเข้าเรียนสายอาชีวะ ถึงวันแม่เวียนมาอีกปี ตอนนั้นมีความคิดอยากหาของขวัญให้แม่สักชิ้น  ผมคิดไปว่าจะวาดรูปดรออิ้งให้แม่ วาดภาพเหมือนไว้ให้แม่เอาไปแขวนไว้ที่บ้าน  จะได้คิดถึงลูกชายคนที่วาดให้บ่อย ๆ อุปกรณ์ดินสอ  กระดาษร้อยปอนด์ผมก็เตรียมมาหมด  แต่ตอนที่วาด  ผมเอารูปแม่มาวางไว้เป็นแบบแล้วค่อย ๆ วาดตาม  วาดไปแล้วคิดถึงแม่  ความรู้สึกว่ามันนานแล้วที่เราไม่ได้ตั้งใจมองหน้าแม่นาน ๆ เคยคิดแต่ว่าก็เคยเห็นมาแต่เล็กแล้วนี่  เห็นจนชินแล้ว  ดูดี ๆ จึงรู้ว่าปีนี้แม่แก่ลงมาก  มันเป็นสิ่งที่เราปล่อยปะละเลยเราห่างเหินท่านไป  ทั้งที่เป็นคนที่อยู่ร่วมกับเรา  ตั้งแต่เล็กจนใหญ่กลับไม่สนใจเอาใจใส่ดูแล  มองผ่านความรักที่แม่มีให้ลูก ผมเลยคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่าง  ความหลังทั้งตอนเป็นเด็กเล็ก ๆ จนเป็นเด็กที่โตแต่ตัวในวันนี้  น้ำตาผมมันก็ไหลออกมาเอง  แค่วาดไปได้แค่โครงหน้า  ผมรู้ว่าตัวเองวาดไม่ไหว  พอจะเริ่มวาดในวันใหม่น้ำตามันก็ไหล  ออกมาและได้แต่นั่งร้องไห้แทนที่จะเขียนรูปลงไป...

จะว่าเคยกอดแม่มั้ย  ตอนเด็ก ๆ ผมก็คงจะเคยกอด  แม่แต่พอโตมาเรื่องการโอบกอดบอกแม่ว่า "แม่ครับ ผมรักแม่นะ" กลับเป็นเรื่องที่ทำได้ยากมันไม่ชินนะ  คิดว่าจะทำก็ไม่ไหวมันเขินมันอาย  แม่แต่พูดทางโทรศัพท์  เวลาที่แม่โทรมาหาผม  บางทีก็มีความคิดแว๊บมาว่าบอกรักแม่มั่งดีมั้ยนา  แม่ก็วางโทรศัพท์ไป  ไม่รู้อะไรเหมือนกันคุยโทรศัพท์กับแม่เนี่ยคุยได้ไม่ถึง 5 นาที  ชนิดคุยเอาแต่สาระสำคัญ  ไม่มีการคุยเล่นคุยเสร็จวาง  ตอนอยู่บ้านด้วยกันเวลาคุยกันก็จะคุยแต่เรื่องตลกกัน  ไม่มีใครหยิบยกเรื่องซีเรียสมาบอกกล่าว  ผมรู้แม่ก็มีปัญหาเหมือนกันมีเรื่องหนักใจมากเหมือนกัน  มีอะไรก็คุยกับลูกชายคนนี้บ้างก็ได้นะแม่  ผมเป็นคนในครอบครัวมีปัญหาอะไรก็อยากรู้ปัญหาในครอบครัวบ้าง 

และสุดท้ายนี้ละนะถึงผมจะไม่ได้บอกรักแม่จนเอ่ยออกมาเป็นคำ พูดได้  แต่ความรู้สึก  และความผูกพันธ์ก็ยังคงอยู่สม่ำเสมอ  จะรักแม่ให้มาก ๆ  เพราะรู้ว่าแม่ก็รักและหวังดีกับผมมากเช่นกัน  เรารู้กันดีแล้วความอบอุ่นก็จะเป็นเช่นนี้เรื่อยไป

พระคุณแม่กว้างสุดดินเหนือกว่าฟ้า 
รักมารดาเสียยิ่งกว่าดวงตาข้าเป็นไหน ไหน
นานเท่าไรใครทนเลี้ยงคนจนเติบวัย
กราบเท้าแม่ด้วยรักไซร้ใจผูกพันธ์

ลูกชายคนกลาง

รวมงานเขียนเก่าๆ 15 สิงหาคม  2548