รักเสมอ...ดิจิตอล

นานเท่าไหร่แล้วที่เรารู้จักกัน...

เราเจอเธอทีไร ฉันยิ้ม หัวเราะ มีความสุขเสมอ

ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ฝนตก แดดออก

 

ถามว่าเธอเป็นอย่างไร

เรามองเห็นเธอ

เธอส่องแสงเจิดจรัสแม้ในความมืด

แม้เดือนมืดมิด

เมื่อตาปรับสภาพได้

มองเธอทีไรแววประกายก็ยังงดงาม

 

ถึงตอนทานข้าว แม้มานั่งอยู่หน้าเธอ

เหมือนเวลาผ่านไปช้าๆ

แต่ที่จริงก็นานจริงๆ แหละ

ฉันอยากอยู่แค่ตรงนั้นนั่งมองเธอนานๆ

 

ถึงแม้บางครั้ง มีบ้างที่เรา
เผลอไปสัมผัสเธอ

แล้วเธอทำให้เราเจ็บ

แต่เราก็จะพยายาม ทะนุถนอมเธอให้ดี

 

แต่ก่อนเธอเป็นของพี่ชายเรา

เราไม่สนใจหรอก

ถึงแม้ว่าจะเป็นคนที่สองที่สาม

ของอย่างนี้มันอยู่ที่ใจ

ขอเพียงเธออยู่ด้วยกันตอนนี้ เท่านั้นที่สุขใจ

 

จนวันหนึ่งเมื่อ ถึงเวลาจากไป

เราก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลใด

หรือว่าเราอยู่ด้วยกันนานเกินไป

นับจากวันที่รู้จักกัน สี่ปีไหม ห้าปีได้ใช่ไหม

 

สุดท้ายเราพยายาม

ที่จะเปลี่ยนบางอย่างไป

แม้จะรู้ไม่เหมือนเดิม

ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว

แต่แม้ไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน 

ความรู้สึกที่ฉันมีก็ยังเหมือนเดิม

 

เวลานั้นเราต้องการเธอมาก

เธอจำเป็นต่ออนาคต

ไม่เป็นไร...คำนี้เพื่อนเราบอกเสมอ

 

จนเมื่อมารู้ตัวอีกที

เราก็รู้ว่าเธอคงจากเราไปตลอดกาล

นึกถึงตอนนั้นความรู้สึกเสียดาย

เสียใจ เสียไป ก็ยังแฝงอยู่ลึกๆ

 

ถึงเธอจะจากไปไกลแสนไกล

แต่เราก็ได้เรียนรู้เมื่อเวลาผ่านไป

เราก็เจอกับสิ่งใหม่

เขามีบางอย่างที่เป็นส่วนหนึ่งของเธอ

มันไม่ใช่การซ่อมแซม แต่เป็นการอัพเกรดใหม่ไปเลย

 

หมดไปเยอะเหมือนกัน กับซื้ออุปกรณ์คอมพ์ตัวใหม่มาประกอบ

เพราะตัวเก่าก็ใช้มานาน ฝาครอบก็หายอะไรก็หาย

 

เหมือนโดนหลอกให้อ่านอีกแล้วเนอะ
ขอบคุณที่ครั้งหนึ่งเคยผูกพันธ์นะคอมพ์ตัวเดิม

 

ปล. - - - เกือบเดือนได้ผมถึงได้เก็บประกอบเครื่องใหม่ ส่วนเดิมที่เอาจากเครื่องเดิมมาใช้ได้มี Harddisk กับ การ์ดจอเท่านั้น อิๆ

รวมงานเขียนเก่าๆ 2 มีนาคม 2550 ในนาม รอยยิ้มบนกระดาษ